De Venus-reeks van Magdalena Kirklewska staat in een lange aaneenschakeling van representaties van het vrouwelijk lichaam. Waar de Hellenistische beeldhouwkunst kan worden opgevat als de oorsprong van het vrouwelijk naakt als een op zichzelf staand artistiek genre, worden al dan niet geïdealiseerde figuraties van het feminiene lichaam al sinds de prehistorie vervaardigd. Voor al deze door verscheidene ideeën, waarden en opvattingen ingegeven belichamingen van ‘het vrouwelijke’ geldt dat zij afhankelijk zijn van culturele, temporele en topografische voorkeuren, resulterend in een genre waarin deze invloeden wisselend tot expressie komen.

Magdalena Kirklewska lijkt met haar Venus-reeks te refereren aan, te putten uit en aan te sluiten bij deze dynamische traditie. Echter, in hoeverre kan men van een traditie spreken wanneer de vormende onderdelen ervan – ten gevolge van sociale, culturele en historische opvattingen – te allen tijde lijken te veranderen?

Contradictie als constante

Magdalena Kirklewska verhoudt zich tot deze complexe, immer veranderende traditie middels haar kunstwerken die ongetwijfeld discussie teweegbrengen. In een tijd van toenemend individualisme blijft bij velen de diepgevoelde behoefte bestaan om ergens bij te horen, zowel op maatschappelijk, politiek als individueel vlak. Kirklewska vangt deze contradictie – net als die van een traditie die juist door verandering wordt vormgegeven – in haar creaties die variëren op bestaande motieven. Zij doen denken aan de prehistorische Venusfigurines en latere vrouwelijke naakten, maar hun medium, kleur en compositie bereiken een effect dat wezenlijk verschillend is. Kirklewska’s werken lijken een zekere overeenkomstigheid te bewerkstelligen tussen inhoud en stijl: is het zachte, dromerige en fluïde karakter van haar composities misschien een verwijzing naar de menselijke denk- en droomwereld, als juist die mentale, ontastbare werkelijkheid waarin reële stereotyperingen voor de fysieke realiteit worden neergelegd?

Het concept van de Venus-reeks gaat over lichaamsbeeld en heeft betrekking op fundamentele culturele verbeeldingen van vrouwelijkheid. De groteske, vervormde reflecties van de werkelijkheid brengen de clichés van lichaamsbeeld in de tegenwoordige tijd aan het licht. Deze clichés zijn wat Kirklewska het meest interesseert; de portretten representeren echte mensen en hun problemen met identiteit, zelfbeeld en zelfexpressie. Ze poseren voor een vervormde spiegel van culturele verwachtingen waaraan ze zich willen conformeren, maar waarvan ze zich tegelijkertijd willen onderscheiden. Kirklewska probeert deze mensen te portretteren, en hun individualiteit en karakter te vangen met behulp van andere manieren dan gezichtsuitdrukking.